ကလင္ ကလင္ ကလင္ ....
မုန္ ့စားဆင္းျပန္တက္ ေခါင္းေလာင္းထုိးေတာ့ သူမ်က္ႏွာအလုိမက်ျဖစ္ေနသည္ ။
သူ ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ၾကြားလုိက္ေသာ ဟန္ဆက္အသစ္ေလးကုိ ခုထိမ်က္စိထဲကမထြက္။
အရင္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကားတြင္ သူ ့ဖုန္းေလးက အလွဆံုး .. ေစ်းအၾကီးဆံုး...။
ခုေတာ့ သူ ့ထက္သာတဲ့လူေပၚလာျပီ ။ ေက်ာင္းလႊတ္တာနဲ ့ မာမီ့ကုိပူဆာရမယ္ ။
အတန္းျပင္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့မုိးက တျဖည္းျဖည္း
အံု ့ေနရာကေန သည္းသည္းမည္းမည္းရြာလာျပီ ။ ထမင္းခ်ိဳင့္၊ေရဗူးနဲ ့အတူထည့္ေပးလုိက္တ့ဲ မုိးကာေလးကုိ တခ်က္စမ္းလုိက္တယ္ ။
မုိးကေတာ့သည္းေနဆဲ ...။
+-------------------------------------------------+
တီ တီ တီ.....
ကားဟြန္းသံၾကားကေန လမ္းျဖတ္ကူးလုိက္တယ္ ။ မုိးကလည္း သည္းလုိက္တာ။
ပါလာတဲ့ တာလပတ္စ ၂ ခုထဲက တစ္ခုကုိ အျမန္ထုတ္
ဂ်ာနယ္မ်ားကုိ ေရမစုိေအာင္ အရင္ဖံုးျပီး ကုိယ္ေပၚမွာ တခု အဆင္ေျပသလုိ ျခံဳလိုက္ရတယ္ ။
ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆုိ ဒီျမိဳ ့ထဲက ေက်ာင္းဘက္(သူေ႒းေက်ာင္း သူမ်ားေတြေခၚတဲ့အတုိင္းေခၚရရင္ေပါ့ )
ဘက္မွာ ဂ်ာနယ္ေတြအေရာင္းသြက္တယ္ ။
ေက်ာင္းလာၾကိဳက်တဲ့ ကားၾကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္ထဲက အပ်င္းေျဖဖတ္တတ္ၾကတယ္ ။
အေမေနမေကာင္းရင္ သူလည္းအလုိလုိေက်ာင္းပ်က္ေတာ့တယ္ ။"ဒီေခတ္ကုန္ေစ်းႏွူန္းနဲ ့ေတာ့"
ဆုိတဲ့ အေမ့စကားသည္ သူေနတုိင္းၾကားေနရတဲ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးတစ္ခ်ပ္ ။
ေက်ာင္းထဲက စာသင္သံေတြ ေလျပင္းနဲ ့အတူပါပါလာတုိင္း သူမ်က္နွာက မသာမယာျဖစ္ျဖစ္သြားသည္ ။
မုိးကေတာ့ သည္းေနဆဲ ....။
+------------------------------------------------+
ကလင္ ကလင္ ကလင္ ....
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထုိးထုိးခ်င္း အျမန္ေျပးထြက္လာမိတယ္ ။ မုိးကာကုိ ကျပာကယာထုိးျပီး
ေက်ာင္း၀င္းထဲကထြက္ေတာ့ မာမီက ကားေပၚကေန ထီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ ့အိပဲ့အိပဲ့ဆင္းလာတုန္း ။
သူအျမန္ေျပးျပီး ကားထဲ၀င္လုိက္တယ္ ။ "မ်က္နွာလည္းမေကာင္းပါလား" မာမီေျပာေတာ့
မုန့္စားဆင္းတုန္းက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ဟန္းဖုန္းအေၾကာင္းေျပာျပျပီး ဒက္ဒီ့ကုိလွမ္းမွာေပးဖုိ ့ပူဆာလုိက္တယ္ ။
မာမီက တခ်က္ျပံဳးျပီး လက္ေကာက္တခြ်င္ခြ်င္နဲ ့သူ ့လက္မုိ ့မုိ ့ကုိ နဖူးသပ္ေပးရင္း "ဒီတစ္ခါ သားဒယ္ဒီနဲ ့စကားေျပာရင္ ေျပာေပးမယ္ဟုတ္ပီလား"
ဟုေျပာမွ သူ ့မ်က္နွာ ၀င္းလက္သြာသည္ ။ ။ မာမီ ့ကုိတခ်က္ဖက္နမ္းလုိက္တယ္ ။
သိပ္မၾကာခင္ သူပူဆာတာရေတာ့မယ္ဆုိ အတပ္သိျပီးသား .....။မီးပိြဳင့္ကုိေစာင့္ရင္း
ဒီေန ့ သရုပ္ျပဆရာမသင္ေပးလုိက္တဲ့ စကၠဴေခါက္နည္းကုိသတိရသြားသည္ ။ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲကလည္း
မဆုတ္ျဖဲရဲတာနဲ ့ အိပ္ကပ္ထဲကပုိေနေသာ ပိုက္ဆံေထာင္တန္ ၂ ရြက္ထဲက တရြက္ထုပ္ယူကာ ဟုိဘက္လွည့္ျပီး စကၠဴေလွေခါက္ေနမိတယ္ ။
မုန္ ့ဖိုးဆုိေသာအရာသည္ သူ ့အတြက္အျမဲလုိလုိပိုလွ်ံေနေသာအရာပင္ ။
မီးစိမ္းေတာ့မည္ ကားမွန္ကုိအသာခ်ျပီး ေလွေလးကုိ ပစ္ခ်လုိက္သည္ ။ ေလွကေလးကေတာ့
ပလက္ေဖာင္းအတုိင္းစီးေနတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲ ေမ်ွာပါသြားတယ္ ။ အတည့္လားေဇာက္ထုိးလား သူၾကည့္ခ်ိန္မရလုိက္ ။
ကားက တလွိမ့္ခ်င္းစထြက္ေနပီ ။
+---------------------------------------------+
တီ တီ တီ
ကားဟြန္းသံေတြ နည္းနည္းဆူစျပဴလာတယ္ ။ ဂ်ာနယ္ကေတာ့ေရာင္းေကာင္းပါရဲ့ ။ ျပသနာက ဖိနပ္သဲၾကိဳးေအာက္က ခ်ိတ္ ။
ဖင္ပါးစျပဳေနျပီျဖစ္ေသာ ထုိ ရာဘာဖိနပ္သည္ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းကုိမသိေတာ့ ။
ဖိနပ္ျပတ္တုန္းက အေမ့ကုိ ပူဆာေတာ့ " ဟဲ့ ပုိက္ဆံဆုိတာ တြင္းထဲက နွုိက္လုိ ့ရတာမဟုတ္ဘူး"
ဆုိျပီး နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ဥ္ေပါင္းေရာင္းလာေသာေၾကာင့္ ဆုိးေဆးစြဲေနတဲ့ အေမ့လက္ပိန္ပိန္နဲ ့ ေခါင္းေခါက္ခံလုိက္ရေသးတယ္ ။
ျပတ္သြားတဲ့သဲၾကိဳးကုိ ခ်ိတ္နဲ ့တြယ္ထားရေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ကသိကေအာက္နုိင္လွသည္ ။
ပလပ္ေဖာင္းေဘးက ေရစီးေၾကာင္းထဲ ေျခေထာက္ကုိ ျမွပ္လုိက္ေဖာ္လုိက္ တဗြက္ဗြက္ေဆာ့ေနရင္းက
ေမွ်ာလာတဲ့ ေလွကေလးကုိ ေကာက္မိသည္ ။ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေထာင္တန္အသစ္ေလးကုိ ေခါက္ထားတာ ။
သူ ့မ်က္နွာ၀င္းလက္သြားသည္ ။ လက္ထဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ေဘးဘီကုိတစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လုိက္တယ္ ။
အျပန္ရပ္ကြက္ထိပ္ကကုန္စံုဆုိင္မွာ ဖိနပ္အသစ္တရံ၀ယ္လို ့ရျပီ ။
+----------------------------------------+
ကားတစီးက ေဘးနားကျငိမ့္ျငိမ့္ေလးလွိမ့္ထြက္သြားသည္ ။
ကားေပၚက အျဖဴအစိမ္း၀တ္ေက်ာင္းသားေလးမ်က္နွာကလည္း ၀င္းလက္လုိ ့ ။
ပလပ္ေဖာင္းေပၚက ဂ်ာနယ္လက္ေပြ ့ေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးမ်က္နွာကလည္း ၀င္းလက္လုိ ့ ................။
" တခ်ိဳ ့တခ်ဳိ ့လူမ်ား၏ စြန္ ့ပစ္ပစၥည္းမ်ားသည္
တခ်ိဳ ့တခ်ိဳ ့လူမ်ားအတြက္ အၾကီးမားဆံုး ဆုလာဘ္ျဖစ္လို ့ေနတတ္သည္ "
No comments:
Post a Comment